De melancholie van het simpele leven

Het verlangen naar een tijd van beperkte keuzes en oprechtere voldoening.

Als kind was ik absoluut verslaafd aan boeken. Er was iets magisch aan de wereld die tussen de pagina's verborgen lag, klaar om ontdekt te worden. Maar mijn liefde voor boeken kreeg een ongekende boost toen ik de openbare bibliotheek ontdekte. Mijn ouders gaven me toestemming om op woensdagnamiddag alleen naar de bibliotheek te gaan. Met enthousiasme begaf ik me te voet naar de bibliotheek, waar elke stap een opwindend vooruitzicht bood.

De mogelijkheid om slechts vijf boeken mee naar huis te nemen mocht de pret niet drukken. Integendeel, het gaf mijn bibliotheek-bezoekjes een extra dimensie. Ik wist dat ik zorgvuldig moest selecteren wat ik wel of niet meenam, en dat nam tijd in beslag. Snuffelen tussen de rijen rekken, al een stukje lezen, vergelijken en uiteindelijk mijn keuzes maken, het was een proces waar ik van genoot.

Maar mijn betrokkenheid stopte niet bij de selectie van boeken. Oh, neen. Ik voelde me ook verantwoordelijk voor het welzijn van de boeken die ik mee naar huis nam. Het was een erezaak om ze in perfecte staat te houden en ervoor te zorgen dat ze op tijd werden teruggebracht. Ik was er dan ook trots op als ik met mijn gedane selectie naar huis keerde en later alle boeken weer keurig op tijd inleverde. Het was alsof ik een geheime missie had volbracht en deel uitmaakte van een eliteclub van verantwoordelijke boekenliefhebbers.

Met de tijd ontdekte ik ook de betoverende nieuwe wereld van gaming. Mijn verlangen om thuis te kunnen gamen werd aangewakkerd en ik begon ijverig te sparen. Maar voordat ik mijn spaargeld kon uitgeven, moest ik een weloverwogen beslissing nemen: zou het een Nintendo of een Sega worden? Vooronderzoek betekende toen: eindeloze discussies met vrienden, en proberen game-magazines te krijgen (door veel te zagen) van mijn ouders. En dan eindelijk de trip plannen naar de winkel, door mijn ouders of mijn grote broer te overtuigen om me te voeren, om de console te kopen waar ik maandenlang naar had verlangd. Oh, en het is natuurlijk een Nintendo geworden ;)

Maar het proces stopte daar niet. Elke keer dat ik een nieuwe game wilde kopen, doorliep ik dezelfde zorgvuldige besluitvorming. Ik dacht na, vergeleek recensies en vroeg om aanbevelingen. Het was een doordacht proces dat me hielp de beste keuzes te maken. En als ik eenmaal mijn keuze had gemaakt en de game in handen had, begon het ware genieten. Ik speelde elke game minstens tien keer uit, kende elk level uit mijn hoofd en raakte niet uitgepraat over mijn favoriete games met mijn vrienden. Ik was zo toegewijd aan het spel dat ik zelfs game-magazines kocht om de laatste verborgen geheimen en tips ervan te ontdekken.

We hadden toen ook nog maar 1 televisie in huis, dus het gamen kon ook niet zomaar op elk moment, aangezien de televisie voor iedereen was. Het zorgde voor de nodige frustratie, maar eveneens voor een voller genot en appreciatie voor elk moment ik met Mario en andere personages kon vertoeven.

Ik keek toen ook wekelijks vol spanning uit naar de nieuwe afleveringen van mijn favoriete series… Eén nieuwe aflevering per week: op een vaste dag en een vast uur. Als er toevallig eens een speciaal evenement op die dag was en dat tijdstip viel, was het een week langer wachten. Afzien! Maar het gaf me meer tijd om te speculeren over wat er zou gebeuren, om te praten met vrienden over mogelijke plotwendingen (aangezien niemand verder kon kijken) en om de ervaring van het uitkijken naar een nieuwe aflevering veel dieper te waarderen. Er was een vaste routine in huis, want iedereen had wel zijn eigen programma’s die ze wilden bekijken, en compromissen moesten gesloten worden. De videorecorder gaf wat soelaas, en werd ook gretig gebruikt om echt dingen te herbekijken. Ik had VHS-tapes van mijn favoriete films die echt versleten waren omdat ik ze opnieuw en opnieuw bekeek. Tot op de dag van vandaag kan ik bepaalde films quasi volledig mee opzeggen qua dialoog, omdat ik ze zoveel keer zag.

Maar ondertussen leven we in een wereld waarin de keuzemogelijkheden eindeloos lijken en alles beschikbaar is met een paar klikken.

Het zinnetje “Wat zullen we kijken?” is het startschot voor minstens een halfuur te zitten scrollen tussen streaming services, lijsten, nieuwe releases, backlogs en meer… en in mijn geval tevens het startschot voor een hoop stress en frustratie.

Vroeger was er een zekere eenvoud en beperking die paradoxalerwijs een gevoel van tevredenheid met zich meebracht. Er was geen sprake van een eindeloze stroom van entertainment-opties die om mijn aandacht schreeuwen, waardoor ik me kon concentreren op wat me op dat moment bezighield. Er waren geen "backlogs" en er was geen constante druk van keuze en opvolging, die al de dingen die eigenlijk ter ontspanning dienen, tot een last of stressfactor maken.

Deze herinneringen aan het "simpele" leven brengen bij mij een gevoel van melancholie teweeg, een verlangen naar een tijd waarin keuzes beperkter waren en waarin ik de waarde van elk ervaren moment echt kon waarderen. Hoewel de vooruitgang ons ongetwijfeld veel voordelen heeft gebracht, is het belangrijk voor mij om af en toe stil te staan bij de schoonheid en tevredenheid die voortkomen uit beperking in aanbod.

Een terugkeer naar beperkte keuzes en oprechtere voldoening.

Ik streef ernaar om deze eenvoudige geneugten van het verleden terug te integreren in het huidige moderne & complexe bestaan en zo terug een groter gevoel van evenwicht en oprechte voldoening te vinden. Hoe? Niet zo evident, maar de volgende guidelines probeer ik in acht te nemen bij zowat alles wat ik doe:

Bewustwording en prioriteiten stellen

Neem de tijd om bewust te worden van wat echt belangrijk voor je is. Identificeer je prioriteiten op verschillende gebieden van je leven, zoals werk, ontspanning, persoonlijke groei en relaties. Dit helpt je om je energie en tijd te richten op wat er echt toe doet en om keuzes te maken die in lijn zijn met je waarden en doelen.

Minimalisme

Overweeg om een meer minimalistische levensstijl te omarmen. Neen, je hoeft niet je hele hebben en houden buiten te gooien, maar richt je op het hebben van minder, maar wel kwalitatief hoogwaardige bezittingen, ervaringen (en verplichtingen). Minimalisme kan helpen om overweldiging te verminderen, omdat je minder keuzes hoeft te maken en meer ruimte hebt voor wat echt belangrijk is.

Wees selectief en leer nee te zeggen

Het is oké om selectief te zijn in wat je aanneemt en waar je je tijd aan besteedt. Leer nee te zeggen tegen verplichtingen en taken die niet in lijn zijn met je prioriteiten. Dit helpt je om overbelasting te voorkomen en ruimte te creëren voor wat echt belangrijk voor je is. Voor veel mensen is dit een stevige opdracht, maar daar ken het volgende puntje enorm bij helpen.

Creëer tijd en ruimte

Even duidelijk zijn; ik bedoel hier niet tijd en ruimte creëren om meer te kunnen doen. Zeker niet. Ik denk dat iedereen al genoeg het gevoel heeft dat we niet genoeg tijd hebben om alles te doen wat we (denken te) willen. De tijd en ruimte hier gaat over het moment van de beslissing nemen: je hoeft niet direct in te gaan op al je impulsen, maar geef jezelf even de tijd om te beslissen. Een simpel voorbeeld: in plaats van direct op bvb Amazon iets te kopen, zet het op je verlanglijst. Als je de dag erna terug naar je lijstje gaat, ga je al helemaal anders staan tegenover het wel of niet aankopen ervan.

Geniet van het moment

Richt je op het hier en nu en geniet van de ervaringen die je op dit moment hebt. Leer de kunst van mindfulness en focus op de kwaliteit van je ervaringen in plaats van te streven naar meer en meer. Wees dankbaar voor wat je hebt en leer tevreden te zijn met het huidige moment.

Deze richtlijnen helpen me beter om te gaan met de overvloed aan keuzes en "backlogs" op verschillende gebieden. En dit geeft me een bepaalde vorm van rust, een manier om niet mee te gaan in de FOMO-flow en meer te genieten van de dingen waar ik bewust voor heb gekozen.